Nu even niet
Vol trots draag ik mijn blauwe IkPas-bandje. Het is een handig hulpmiddel om andere mensen te laten weten dat ik 40 dagen geen alcohol drink. Maar dat valt me niet altijd mee.
‘Denk na over wat je gaat drinken als alternatief voor alcohol’, is een van de IkPas-adviezen bij de start. Dat doe ik en dus bestel ik sinaasappelsap bij kroegbaas Jan. Het lijkt me een goed begin van een lange avond met vrienden. “Ik zal eens even kijken of ik dat wel heb”, is zijn eerste reactie. Kennelijk verkoopt hij het liefst bier. “Ach,” zegt Conny, “toen ik net vroeg om Campari, zei Jan hetzelfde.” Maar het zit goed met de voorraad en zo zitten de mannen aan het bier, Conny aan haar rode drankje en ik met een sapje.
Zaterdag in de pizzeria kan ik mijn familieleden ook niet verleiden om met me mee te doen. Integendeel zelfs. “Wij drinken jouw deel van de wijn wel op, hoor”, zegt mijn zusje opgewekt. Als mijn glaasje fris even later leeg is, heb ik wel zin in wat water bij mijn pizza. De serveerster is echter onverbiddelijk: hier wordt geen kraanwater geschonken. Ik kan kiezen uit bronwater met of zonder prik. Maar nee, dat is tegen mijn principe. Het is kraanwater of niets. Ik blijf dus op een droogje zitten. Ja, die principes…
Natuurlijk ben ik vol goede moed begonnen en zal ik het echt volhouden. Met de ervaring van vorig jaar, weet ik nu dat eten met mijn eetgroep volgende week reuze gevaarlijk kan zijn. Toen zei ik daar zonder nadenken “Ja hoor” toen me werd gevraagd of ik een glaasje witte wijn wilde. En pas bij het tweede glaasje ging ik nadenken. Zo gaat het dus, dacht ik toen. Het is ook zo gewoon, zo gemakkelijk. Maar nu even niet!
Goudgele taxi
Reizen met de trein is beslist geen straf. Natuurlijk, een enkele keer is-ie te laat en sta ik te blauwbekken op een winderig perron. Een heel enkele keer komt de trein helemaal niet. Maar over het algemeen bof ik; op mijn route in spitsuren van A naar B sta ik nooit opgehokt.
Een ritje in de trein is dus een relaxed begin van de dag, met een krant of tijdschrift. Je hoort en ziet andere passagiers en treinpersoneel. Maar wat je hoort is niet altijd voor iedereen bestemd. Ik herinner me nog een tenenkrommende situatie van een aantal jaren geleden. Mobiele telefoons zijn dan al gemeengoed; stiltecoupes nog niet. In de trein zit een meisje met een enorm Haags accent met haar Twentse vriend. Zij belt, terwijl ze zelf niet in de gaten heeft dat ze erg hard praat: “Ja, maar mam, ik kan er toch ook niets aan doen dat ik ongewild zwanger ben geworden.” De hele coupe moet meeluisteren…
Een ander moment in de goudgele taxi. (Prachtige term, die ik ooit hoorde van een student.) Mijn trein moet wachten op een aansluiting en het treinpersoneel overlegt wat. De een: “Het stoptreintje is te laat. Heeft wurgcontract met Connexxion.” De ander reageert: “Ja, ik heb contact gehad. Ze noteren het en dat gaat dan naar de evaluatie. Dat is het ronde archief.” Duidelijk gevalletje waarbij het knopje van de intercom vergeten is…
Toch is er ook wel vrolijks onderweg. Gisteren klonk direct na een overstap een opgewekt omroepbericht: “Goedendag. Vandaag is er railcatering in de trein en die cateraar ben ik! Zo dadelijk kom ik bij u langs met dranken en versnaperingen, die u natuurlijk ook wilt hebben.” En even later stapt er inderdaad een hipster de coupe binnen, die zich nogmaals op onconventionele wijze voorstelt. “Goedendag, hier ben ik: uw favoriete railcateraar! Ik heb koffie, thee, frisdranken, gevulde koeken en andere primaire levensbehoeften, zoals powerbanks om uw mobiele apparaten weer tot leven te wekken.” Ik vind het een geweldige introductie! Misschien heeft deze jongen de baan geaccepteerd bij gebrek aan iets anders. Wellicht is dit niet zijn route naar een gloedvolle carrière. Maar hij maakt er wat van. Dat wil ik vaker horen!
ViaStratova 