Vol trots draag ik mijn blauwe IkPas-bandje. Het is een handig hulpmiddel om andere mensen te laten weten dat ik 40 dagen geen alcohol drink. Maar dat valt me niet altijd mee.

‘Denk na over wat je gaat drinken als alternatief voor alcohol’, is een van de IkPas-adviezen bij de start. Dat doe ik en dus bestel ik sinaasappelsap bij kroegbaas Jan. Het lijkt me een goed begin van een lange avond met vrienden. “Ik zal eens even kijken of ik dat wel heb”, is zijn eerste reactie. Kennelijk verkoopt hij het liefst bier. “Ach,” zegt Conny, “toen ik net vroeg om Campari, zei Jan hetzelfde.” Maar het zit goed met de voorraad en zo zitten de mannen aan het bier, Conny aan haar rode drankje en ik met een sapje.

Zaterdag in de pizzeria kan ik mijn familieleden ook niet verleiden om met me mee te doen. Integen­deel zelfs. “Wij drinken jouw deel van de wijn wel op, hoor”, zegt mijn zusje opgewekt. Als mijn glaasje fris even later leeg is, heb ik wel zin in wat water bij mijn pizza. De serveerster is echter onverbiddelijk: hier wordt geen kraanwater geschonken. Ik kan kiezen uit bronwater met of zonder prik. Maar nee, dat is tegen mijn principe. Het is kraanwater of niets. Ik blijf dus op een droogje zitten. Ja, die principes…

Natuurlijk ben ik vol goede moed begonnen en zal ik het echt volhouden. Met de ervaring van vorig jaar, weet ik nu dat eten met mijn eetgroep volgende week reuze gevaarlijk kan zijn. Toen zei ik daar zonder nadenken “Ja hoor” toen me werd gevraagd of ik een glaasje witte wijn wilde. En pas bij het tweede glaasje ging ik nadenken. Zo gaat het dus, dacht ik toen. Het is ook zo gewoon, zo gemakkelijk. Maar nu even niet!