We gaan naar filmhuis Gigant, waar vanavond een nieuwe film draait. Het is de allereerste vertoning van ‘Publieke werken’ in Nederland; pas volgende maand komt de film officieel uit. Bovendien is deze vertoning er eentje in de serie ‘Boek & Film’. Voorafgaand aan de film is er een inleiding van een half uurtje.

We zijn niet de enigen die dat interessant vinden, blijkt al gauw: de film is compleet uitverkocht. Dat is een tegenvaller! Tegen beter weten in ga ik in de rij staan. Daar hoor ik van een andere bezoekster dat ik mijn naam op een wachtlijst kan laten zetten. In de wachttijd nemen we een kopje koffie en bespreken we of er een eventueel een andere leuke film draait. De tijd verstrijkt. Dan komt er goed bericht: er zijn twee kaartjes. Yes! Een meevaller.

De film draait in de grootste zaal. Als we een kwartiertje voor aanvang binnenkomen zijn er nog voldoende plekken vrij. Hoewel… We kunnen kiezen: op de voorste rijen, uiterst rechts of op het balkon. Stuk voor stuk plaatsen waar het zicht niet best zal zijn en die garant staan voor nekkramp. Plots ziet Bert in het midden van de zaal nog twee vrije plekken. Dat is heel wat beter. Als ik in mijn stoel plof, groet ik de grijze heer die vanavond mijn buurman zal zijn. “Dat deze plekken nog vrij waren, is meevaller nummer twee”, zeg ik tegen hem. Hij reageert gevat: “En dan zit je ook nog naast mij!” Inderdaad: al het goede komt in drieën.