De eerste dag van een buitenlandse fietsvakantie is nooit de beste, zo is mijn ervaring. De wegen rond de luchthaven zijn te druk, de routekaart en de gebruikte schaal nog onbekend. Een uurtje fietsen vanaf het vliegveld van Ankara, zo is deze keer onze inschatting, moeten we een aardig kampeer- of slaapplekje kunnen vinden. Maar nee, ook dat zit altijd tegen, zo’n eerste dag. “Geen camping, geen pension hier in de buurt”, laat de pompbediende weten als we het hem vragen. “En voor een hotel moet je naar Ankara”, hetgeen onze bedoeling absoluut niet is.

Na enig nadenken en overleg met een collega doet hij ons echter een voorstel. Aan de achterkant van het benzinegebouw is een kamertje dat we voor een enkele nacht kunnen gebruiken. We lopen met hem mee om te zien wat hij voor ons in petto heeft. En inderdaad: een prima plek om te slapen, zo lijkt het. Een kamer van drie bij drie meter, met in een van de hoeken een kleed op de vloer en een schildering op de muur. Dat moet richting Mekka zijn!

Als wij tevreden zijn met dit aanbod en onze gastheer vertrokken is, bekijken we ‘ons kamertje’ nog eens beter. Het ziet er inderdaad schattig uit. Maar je ogen kunnen alleen iets zien. De werkelijkheid is meer. Niet alleen kijken, maar ook ruiken en horen. Wat we zien is een keurig ingericht en schoon kamertje. Wat we horen is een ronkende dieselmotor vlak achter het kapotte raampje. Wat we ruiken is de bijbehorende diesellucht, die de stank van het damestoilet iets verderop nog overtreft. Daarna lukt het niet meer om alleen te kijken. Horen en ruiken krijgen de overhand. We kijken elkaar aan en weten: we fietsen nog even een stukje door.

Een half uur later zetten we onze fiets neer op de benedenverdieping van één van de vele huizen die hier in aanbouw zijn. Het is een zooitje en het ziet er dus niet uit, maar het horen en ruiken zijn hier dik in orde. De eerste nacht in Turkije, we slapen tevreden in.