31 december 2001. We zijn in Qui Nhon, Vietnam. Oudjaarsavond in deze kuststad lijkt bijzonder te worden. In de loop van de middag wordt op een plein vlak bij ons hotel een groot podium opge­bouwd. Aan het begin van de avond krijgen we zowaar een afwisselend programma te zien: zang en dans van zo’n vijftig schoolkinderen, een solozangeres in een feestelijke jurk en Vietnamese dans. Voor de Vietnamezen lijkt dit een gebeurtenis waar je beslist niet lopend heen gaat. Het is meer een drive-in voor­stelling, want iedereen blijft hier op zijn fiets of brommertje zitten. En bepaald niet alleen, want op elk rijwiel is plaats voor drie of vier. Vader bestuurt, moeder zit achterop en de kinderen zitten voorop of tussen hen in.

Werkelijk iedereen lijkt gekomen te zijn, om het schouwspel te zien. Het is druk, heel druk. Voor een tijdje is het leuk, dat ingeklemd staan in de mensenmassa. Maar als een aantal jongens op een vervelende manier probeert onze aandacht te trekken, besluiten we wat te gaan eten. Straks kunnen we dan de rest van de voorstelling wel zien, is mijn verwachting. Maar niets is minder waar. Als we na tienen terugkomen is het hele plein leeg en hangen er alleen nog de bekende lichtjes: ‘Happy New Year’ en ‘2002’. Toch bijzonder dat er aandacht wordt geschonken aan ‘onze’ jaarwisseling, want voor de Vietnamezen breekt half februari het echte nieuwjaars­feest pas los. Wij houden de stille plein daarom voor gezien en gaan terug naar onze hotelkamer.

Wonderlijk genoeg is het ons intussen wel gelukt wat lekkere dingen te kopen. Zo kunnen we oud en nieuw in stijl vieren, met onze favoriete fruitwijn (kost ongeveer anderhalve gulden en smaakt naar port; niet gek) en twee soorten bolletjes van de bakker, die met wat goede wil door kunnen gaan voor appelflappen en olie­bollen zonder krenten. Pratend over het voorbije jaar en plannen makend voor het volgende, schuiven de wijzers van de klok naar twaalf uur. We zijn stil en luisteren verwachtingsvol naar geluiden van buiten. Niets, niets, helemaal niets. Dan begin ik zelf maar een geweldige serie klappers, vuurpijlen, donderslagen en gillende keuken­meiden te imiteren. 2002 is voor ons begonnen. Proost!